Μύθοι και αλήθειες για τον ψυχολόγο

Υπάρχουν πολλοί έφηβοι και νέα άτομα που είτε με δική τους απόφαση και επιθυμία είτε μετά από απόφαση και επιθυμία των γονιών τους επισκέπτονται κάποιον ψυχολόγο.

Αρκετές φορές οι νέοι μόλις ακούνε τη λέξη ψυχολόγος κάνουν διάφορες σκέψεις του τύπου:

• - Για να πηγαίνει σε ψυχολόγο μάλλον είναι τρελός/ή, χαζός/ή, καθυστερημένος/η.
• - Ποιος ξέρει τι έκανε για να τον/την τρέχουν σε ψυχολόγο!
• - "Τα 'χει χάσει" και πάει σε ψυχολόγο!
• - Παίρνει ψυχοφάρμακα και τρέχει σε τρελογιατρούς!

...και πολλές άλλες παρόμοιες σκέψεις.

Όλες οι παραπάνω σκέψεις, όμως, βασίζονται σε προκαταλήψεις και σε μύθους που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το επάγγελμα του ψυχολόγου. Η αλήθεια είναι ότι:

• - Όποιος επισκέπτεται κάποιον ψυχολόγο σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι είναι χαζός/η, τρελός/ή ή αποτυχημένος/η. Αντίθετα, είναι κάποιος/α που μόνος/μόνη του/της ή με τη βοήθεια και την καθοδήγηση κάποιων μεγαλύτερων έχει κατανοήσει ότι αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες στη ζωή του/της (π.χ. με το σχολείο, με τους φίλους, με την οικογένεια...) και προσπαθεί να βρει τρόπους για να τις ξεπεράσει!
• - Τίποτα δε συμβαίνει χωρίς τη συγκατάθεση και τη συνεργασία του ίδιου του έφηβου. Ο/η έφηβος/έφηβη έχει τον "πρώτο λόγο", όλα γίνονται εν γνώση του και δεν υπάρχουν κρυφές συναντήσεις και μυστικές αποφάσεις με τους γονείς ή με άλλους ενήλικες.
• - Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να μπορεί κάποιος να αναγνωρίζει τις αδυναμίες και τις δυσκολίες του, να συζητά για αυτές και να προσπαθεί να τις νικήσει και να τις ξεπεράσει.